Diecisiete años má tarde. Luce suj

Diecisiete años má tarde.


Luce sujetó la tarjeta llave de su dormitorio entre los dientes, estiró el
cuello para hacerla pasar a través de la cerradura, esperando el pequeño clic eléctrico, y abrió la puerta con la cadera.

Sus manos estaban llenas: su cesta de la ropa plegable de color amarillo estaba colmada con ropa, la mayoría había encogido durante su primer ciclo de secado fuera de casa.

Dejó caer la ropa en su estrecha litera inferior, asombrada de haber encontrado una manera de meter tantas cosas en un espacio de tiempo tan corto. Toda la semana de orientación de primer año en el Colegio Esmeralda había pasado en una inquietante nebulosa.

Nora, su nueva compañera de cuarto, la primera persona fuera de la familia de Luce que la vio usando su retenedor (pero fue genial, porque Nora tenía uno, también), estaba sentada en el alféizar de la ventana, pintándose las uñas y hablando por teléfono.

Ella siempre se estaba pintando las uñas y hablando por teléfono. Tenía un estante entero dedicado a botellas de quitaesmaltes y ya le había hecho a Luce dos pedicuras en la semana en la que se habían conocido.

—Te estoy diciendo que Luce no es así. —Nora saludó con entusiasmo a Luce, quien se apoyó en el somier de la cama, escuchando a escondidas—. Ella nunca ha besado a un chico. Está bien, una vez, Lu, cuál era el nombre de ese chico renacuajo, el del campamento de verano del que me hablaste…

—¿Jeremy? —Luce arrugó la nariz.

—Jeremy, pero fue, como, verdad o atrevimiento o algo así. Un juego de niños.
Así que sí…

—Nora —dijo Luce—. ¿Esto es algo que realmente debas compartir con… quién
sea que estás hablando?

—Sólo Jordan y Hailey. —Se quedó mirando a Luce—. Estamos en altavoz. ¡Hola!



258

Nora señaló por la ventana a la oscura noche de otnño. Su dormitorio estaba en
un bonito edificio de ladrillo blanco en forma de U con un pequeño patio en el centro, donde todo el mundo se juntaba todo el tiempo. Pero ese no era el lugar al que Luce estaba señalando. Directamente a través de la ventana del tercer piso de Luce y Nora había otra ventana del tercer piso.

El cristal estaba levantado, piernas bronceadas colgando fuera, y dos brazos de chicas aparecieron, saludando.

—¡Hola, Luce! —gritó una de ellas.

Jordan, valiente rubia fresa de Atlanta, y Haliey, pequeña y siempre riéndose, con el pelo negro y espeso que caía en oscuras cascadas alrededor de su cara. Ellas parecían agradables, pero ¿por qué estaban discutiendo todos los chicos que Luce nunca había besado?

La universidad era tan extraña.

Antes de que Luce hubiera conducido los más de tres mil kilómetros hasta el Colegio Esmeralda una semana antes, podría haber nombrado cada vez que había estado fuera de Texas—una vez para las vacaciones familiares a Pikes Peak en Colorado, dos veces para el campeonato regional de natación se encontraron en Tennessee y Oklahoma (el segundo año, batió su propio récord personal en estilo libre y se llevó a casa una cinta azul para el equipo), y las vacaciones anuales de visita en casa de sus abuelos, en Baltimore. Mudarse a Connecticut para ir a la universidad fue un gran negocio para Luce. La mayoría de sus amigos del Instituto de Secundaría Plano iban a las escuelas de Texas. Pero Luce siempre había tenido la sensación de que había algo esperando su salida en el mundo, que tenía que salir de casa para encontrarlo.

Sus padres la apoyaban —sobre todo cuando consiguió esa beca parcial por su estilo mariposa. Había metido toda su vida en una bolsa de lona roja de gran tamaño y llenado un par de cajas con sus recuerdos sentimentales favoritos de los que no podía separarse: el pisapapeles de la Estatua de la Libertad que su padre le había traído a su regreso de Nueva York; una foto de su madre con un mal corte de pelo cuando tenía la edad de Luce, el peluche que le recordaba al perro de la familia, Mozart. La tela a lo largo de los asientos traseros de su maltrecho Jeep estaba deshilachada, y olía como polos de cereza, y esto era confortable para Luce. Así estaba viendo la parte de atrás de las cabezas de sus padres cuando, mientras, su padre conducía al límite de velocidad durante cuatro largos días hasta la Costa Este, parando de vez en cuando para leer los marcadores históricos y hacer un recorrido en una fábrica de galletitas saladas en el noroeste de Delaware.

Hubo un momento en el que Luce pensó en dar marcha atrás. Ya estaban a dos días de casa, en algún lugar de Georgia, y el —atajo— de su padre a su motel les llevó a lo largo de la costa, donde la carretera tenía grava y el aire empezaba a apestar desde esa maloliente hierba. Estaban apenas a un tercio del trayecto a la











259

escuela y Luce ya echaba de menos a su perro, la cocina donde su madre hacía
bollos, y a propósito, a finales del verano, los Rosales de su padre crecían en torno
a su ventana, llenando la habitación con su olor suave y la promesa de ramos de
flores recién cortadas.

Y fue entonces cuando Luce y sus padres pasaron por delante de un largo y tortuoso camino con una puerta alta y premonitoria que parecía electrificada, como una prisión. Un cartel en el exterior de la puerta decía en letras mayúsculas de color negro ESPADA & CRUZ ESCUELA REFORMATORIO.

—Eso es un poco inquietante —sonó su madre desde el asiento delantero, mirando hacia arriba desde su revista de decoración—. ¡Me alegro que no vayas a esa escuela de allí, Luce!

—Sí —dijo ella—. Yo también. —Se volvió y miró por la ventana hacia atrás hasta a las puertas desapareciendo en los sinuosos bosques. Entonces, antes de darse cuenta, estaban cruzando Carolina del Sur, más cerca de Connecticut y su nueva vida en el Colegio Esmeralda con cada revolución de los nuevos neumáticos del Jeep.

Entonces estaba allí, en su residencia, y sus padres estaban de vuelta en Texas. Luce no quería que su mamá se preocupara, pero la verdad era que estaba desesperadamente nostálgica.

Nora era genial—no era eso. Habían sido amigas desde el momento en que Luce entró en la habitación y vio a su nueva compañera de cuarto girar un póster de Albert Finney y Audrey Hepburn en Dos en la Carretera. El vínculo se cimentó cuando las chicas habían tratado de hacer palomitas de maíz en la cocina de la residencia a las dos de la mañana la primera noche y sólo lograron encender la alarma contra incendios, enviando a todo el mundo fuera en pijama. Toda la semana de orientación, Nora había salido de su camino para incluir a Luce en cada uno de sus muchos planes. Había ido a una escuela preparatoria de lujo antes de Esmeralda, así que entró en orientación de la universidad ya acostumbrada a la vida dentro de una residencia. No le parecía extraño que hubiera muchos chicos viviendo en la puerta de al lado, que la estación de radio online del campus era la única manera aceptable para escuchar música, que había que pasar una tarjeta para hacer cualquier cosa por aquí, que los documentos de clase tendrían que tener la friolera de cuatro páginas.

Nora tenía todos estos amigos de la Preparatoria Dover, y parecía tener doce más cada día —como Jordan y Hailey, todavía colgando y saludando a través de su ventana.

Luce quería mantener el ritmo, pero se había pasado toda la vida en un somnoliento rincón de Texas. Las cosas eran más lentas allí, y ahora se dio cuenta de que le gustaba de esa manera. Se encontró suspirando por cosas que siempre había dicho que odiaba en su casa, como la música country y el pollo frito en un palo de la gasolinera.

Pero había venido a la u
a su ventana, llenando la habitación con su olor suave y la promesa de ramos de
niversidad aquí para encontrarse a sí misma, para que su vida comenzara finalmente. Seguía teniendo que decirse eso a sí misma.





260

—Jordan estaba diciendo que su becino de al lado piensa que eres guapa. —
Nora ondeó su oscuro pelo hasta la cintura—. Pero él es un jugador, por lo que estoy dejando claro que tú, querida, eres una dama. ¿Quieres ir allí un rato antes de esa otra fiesta de la que te hablé esta noche?

—Claro. —Luce hizo saltar el tapón de la Coca-Cola que había comprado en la máquina expendedora junto a las estaciones llenas de detergente de la lavandería.

—¿Pensé que estabas siguiendo una dieta?

—Lo hacía. —Luce alcanzó en la cesta de la ropa la lata que había comprado para Nora—. Lo siento, debo de haberla dejado en la planta baja. Iré a buscarla. Vuelvo enseguida.

—Pas de prob —dijo Nora, practicando su francés—. Pero date prisa. Hailey dice que hay un equipo de fútbol infiltrado en su lado de la sala. Futbolistas igual a buenas fiestas. Debemos ir por allá pronto. Tengo que ir —dijo en el teléfono—. No, llevo la camiseta negra. Luce lleva la amarilla, ¿ o te vas a cambiar? De cualquier manera…

Luce indicó a Nora que estaría de vuelta y se dispuso a salir de la habitación. Tomó las escaleras de dos en dos, bajando los pisos de la residencia hasta que se paró en la alfombra marrón hecha jirones en la entrada del sótano, a la que todos en la universidad llamaban la Fosa, un término que hacía a Luce pensar en melocotones.

En la ventana que daba al patio, Luce se detuvo. Un coche lleno de chicos estaba detenido en el camino circular de la residencia. A medida que salían, riendo y dándose empujones unos a otros, Luce vio que todos tenían camisetas del Emerald Varsity Soccer. Luce reconoció a uno de ellos. Su nombre era Max y había estado en un par de sesiones de orientación de Luce esta semana. Era realmente guapo —pelo rubio, gran sonrisa blanca, aspecto típico de chico de preparatoria (a los que reconocía ahora después de que Nora le dibujara un diagrama el otro día en el almuerzo). Nunca había hablado con Max, ni siquiera cuando estuvieron asociados con otros pocos chicos en la búsqueda del tesoro del campus. Pero tal vez si él iba a estar en la fiesta de esta noche…

Todos los chicos saliendo de ese coche eran muy guapos, que para Luce era igual a intimidante. No le gusta

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. เจ็ดปีต่อมาแม่Luce จัดคีย์การ์ดจากห้องนอนของเธอระหว่างฟันของเขาเขา craned ของเขาคอที่จะทำให้มันผ่านล็อครอขนาดเล็กไฟฟ้าคลิกและเปิดประตูที่มีสะโพกของเขา. มือของเขาได้เต็มรูปแบบ: ตะกร้าของคุณ เสื้อผ้าสีเหลืองพับเก็บได้ก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าส่วนใหญ่มีขนาดเล็กลงในระหว่างรอบการอบแห้งครั้งแรกออกไป. เขาลดลงบนเสื้อผ้าของพวกเขาอย่างใกล้ชิดสองชั้นที่ต่ำกว่าประหลาดใจที่ได้พบวิธีที่จะอัดมากในพื้นที่ ดังกล่าวเป็นระยะเวลาอันสั้น ตลอดทั้งสัปดาห์ของการปฐมนิเทศน้องที่โรงเรียน Esmeralda ได้รับในเนบิวลารบกวน. อร่าเพื่อนร่วมห้องใหม่ของเธอเป็นคนแรกนอก Luce ครอบครัวที่ถูกยึดโดยใช้มัน (แต่มันก็เป็นที่ดีเพราะมีนอร่า หนึ่งเกินไป) กำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง, ภาพวาดเล็บของพวกเขาและพูดคุยทางโทรศัพท์. เธอเป็นคนที่มักจะวาดภาพเล็บและพูดคุยทางโทรศัพท์ เขามีการเก็บรักษาทั้งที่ทุ่มเทให้กับขวดน้ำยาทาเล็บและได้ทำแล้ว Luce สองเท้าในสัปดาห์ที่ว่าพวกเขาได้ พบกัน. 'ฉันบอกว่าลูซไม่ได้ โนราโบกมือกระตือรือร้นที่จะ Luce ที่พิงที่นอนเตียง, ฟัง escondidas- เธอไม่เคยจูบเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เอาล่ะเมื่อลูสิ่งที่เป็นชื่อของลูกอ๊อดผู้ชายที่ค่ายฤดูร้อนที่คุณบอกผมว่า ... -¿Jeremy? Luce ดม. เจเรมี แต่มันก็เป็นเหมือนความจริงหรือกล้าหรือบางสิ่งบางอย่าง การเล่นของเด็ก. ดังนั้นใช่ ... นอร่าลูซกล่าวว่า นี้เป็นสิ่งที่คุณจริงๆหุ้น Debas ด้วย ... ใครคือคุณกำลังพูดถึง? เพียงจอร์แดนและ Hailey เขาจ้องมองมาที่ลูซ เราอยู่ในลำโพง Hello! 258 โนราชี้ออกไปนอกหน้าต่างที่มืดของคืนotnño ห้องนอนของเธออยู่ในอาคารสร้างด้วยอิฐสีขาวมีความสุขในรูปตัวยูที่มีลานขนาดเล็กในศูนย์ที่ทุกคนแขวนออกตลอดเวลา แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นสถานที่ Luce ชี้ โดยตรงผ่านหน้าต่างของชั้นสามของลูซและนอร่าเป็นอีกหน้าต่างหนึ่งบนชั้นที่สาม. แก้วถูกยกขาดำขำแขวนอยู่ข้างนอกและแขนทั้งสองสาวสวัสดี. สวัสดี Luce! เธอร้องไห้หนึ่ง. จอร์แดน, สตรอเบอร์รี่สีบลอนด์ที่กล้าหาญแอตแลนตาและ Haliey ขนาดเล็กและมักจะหัวเราะที่มีผมสีดำหนาตกอยู่ในน้ำตกคล้ำรอบใบหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าพวกเขามีความสุข แต่ทำไมผู้ชายทั้งหมดกำลังคุยกันเรื่อง Luce ไม่เคยจูบ? มหาวิทยาลัยจึงเป็นเรื่องแปลก. ก่อนที่ลูซได้นำมากกว่าสามพันกิโลเมตรถึงโรงเรียน Esmeralda สัปดาห์ก่อนที่เขาจะได้รับการแต่งตั้งเมื่อใดก็ตามที่ ฉันได้รับการออกจากเท็กซัสครั้งสำหรับวันหยุดของครอบครัวที่จะ Pikes Peak ในโคโลราโดเป็นครั้งที่สองว่ายน้ำชิงแชมป์ระดับภูมิภาคพบในรัฐเทนเนสซีและโอคลาโฮมา (ปีที่สองทำลายสถิติส่วนตัวของเขาเองในรูปแบบและเป็น บ้านริบบิ้นสีฟ้าสำหรับทีม) และลาประจำปีเยี่ยมชมปู่ย่าตายายของเขาในบัลติมอร์ ย้ายไปคอนเนตทิคัไปเรียนที่วิทยาลัยเป็นเรื่องใหญ่สำหรับ Luce ส่วนใหญ่เพื่อน ๆ ของเขาพลาโนมัธยมไปโรงเรียนเท็กซัส แต่ Luce มีความรู้สึกเสมอว่ามีอะไรบางอย่างที่รอให้เธอจากโลกที่เขาจะต้องออกจากบ้านไปหามัน. พ่อแม่ของเธอได้รับการสนับสนุนของเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอได้ทุนการศึกษาบางส่วนสำหรับผีเสื้อของเขา เขาได้ทำให้ชีวิตของเขาทั้งหมดในถุงผ้าใบสีแดงขนาดใหญ่และเต็มไปคู่ของกล่องที่มีความทรงจำที่มีอารมณ์อ่อนไหวที่ชื่นชอบของผู้ที่ไม่สามารถแยกออกจากกัน: ที่ทับกระดาษจากอนุสาวรีย์เทพีเสรีภาพว่าพ่อของเขาพาเขากลับมาจาก นิวยอร์ก; ภาพของแม่ของเขาที่มีทรงผมที่ไม่ดีเมื่อผมอายุ Luce, สุนัขยัดทำให้เขานึกถึงครอบครัวของโมซาร์ท ผ้าพร้อมที่นั่งด้านหลังของรถจี๊ปของเขาถูกทารุณฝอยและกลิ่นเหมือนเชอร์รี่พินและมันก็เป็นความสะดวกสบายสำหรับ Luce ดังนั้นผมดูด้านหลังของหัวของพ่อแม่ของพวกเขาเมื่อในขณะที่พ่อของเขาขับรถความเร็วที่กำหนดเป็นเวลาสี่วันยาวไปยังฝั่งตะวันออกหยุดเป็นครั้งคราวเพื่ออ่านเครื่องหมายทางประวัติศาสตร์และใช้เวลาทัวร์ในโรงงาน บิสกิตรสเค็มในตะวันตกเฉียงเหนือของเดลาแวร์. มีเวลาเมื่อ Luce คิดหันหลังกลับ พวกเขาเป็นบ้านสองวันอยู่ที่ไหนสักแห่งในจอร์เจียและพ่อของเขา -atajo- ห้องเช่าของเขาเอาพวกเขาไปตามชายฝั่งที่เป็นถนนลูกรังและอากาศเริ่มเหม็นจากหญ้าเหม็นที่ พวกเขาแทบจะไม่สามของวิธีการใน259 โรงเรียนและ Luce และพลาดสุนัขของเขา, ห้องครัวที่แม่ของเขาทำขนมปังโดยวิธีการที่ในช่วงปลายฤดูร้อนเลสพ่อของเขาเติบโตรอบหน้าต่างของการกรอกข้อมูล ห้องที่มีกลิ่นหอมและสัญญาของช่อดอกไม้สด. และนั่นก็คือเมื่อ Luce และพ่อแม่ของเขาเดินผ่านถนนยาวและคดเคี้ยวที่มีสูง, สังหรณ์ดูเหมือนประตูไฟฟ้าเช่นคุก สัญญาณนอกประตูบอกว่าตัวอักษรในสีดำและดาบ CRUZ ปฏิรูป โรงเรียน. ที่รบกวนฟังแม่ของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ จากที่นั่งด้านหน้ามองขึ้นมาจาก decor- นิตยสารของเธอ ฉันดีใจที่เราไม่ได้ไปเรียนกับโรงเรียนที่มี Luce! ใช่ 'เธอกล่าวว่า ฉันก็เหมือนกัน เขาหันและมองออกไปนอกหน้าต่างกลับไปที่ประตูหายไปในป่าที่คดเคี้ยว จากนั้นก่อนที่คุณจะรู้ว่าพวกเขากำลังข้ามเซาท์แคโรไลนา, ใกล้ชิดกับคอนเนตทิคัและชีวิตใหม่ของเขาในวิทยาลัยเมอรัลที่มีการปฏิวัติของยางใหม่ในแต่ละจี๊ป. จึงมีเขาได้รับที่บ้านของเขาและพ่อแม่ของเขากลับมาอยู่ใน เท็กซัส ลูซไม่อยากให้แม่ของเขาที่จะต้องกังวล แต่ความจริงก็คือผมก็คิดถึงบ้านหมด. โนราห์เป็นที่ดีไม่ได้ พวกเขาเป็นเพื่อนตั้งแต่เวลา Luce เข้ามาในห้องและเห็นเพื่อนร่วมห้องใหม่ของเธอหมุนโปสเตอร์ของอัลเบิร์ฟินเนย์และ Audrey Hepburn ในสองถนน การเชื่อมโยงเป็นซีเมนต์เมื่อสาว ๆ ได้พยายามที่จะทำให้ข้าวโพดคั่วในห้องครัวของที่อยู่อาศัยที่สองในตอนเช้าในคืนแรกและมีการจัดการที่จะจุดชนวนเพียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ส่งทุกคนอยู่ในชุดนอน ทั้งหมดวางแนวทางสัปดาห์โนราออกไปจากทางของเขาที่จะรวม Luce ในแต่ละแผนของเขาหลายคน เขาได้ไปที่โรงเรียนเตรียมแฟนซี Esmeralda ก่อนเพื่อให้เขาเข้าเรียนที่วิทยาลัยการวางแนวทางที่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตภายในที่อยู่อาศัย มันไม่ได้ดูแปลกว่ามีเด็กจำนวนมากที่อาศัยอยู่ในประตูถัดไป, สถานีวิทยุออนไลน์มหาวิทยาลัยเป็นวิธีเดียวที่ได้รับการยอมรับในการฟังเพลงคุณต้องรูดบัตรที่จะทำอะไรที่นี่ซึ่งเอกสาร ระดับควรมีมหันต์สี่หน้า. อร่ามีเพื่อนเหล่านี้ทั้งหมดของเตรียมโดเวอร์และดูเหมือนจะมีสิบสองมากขึ้นในแต่ละวันเช่นจอร์แดนและเฮลลีย์ยังคงแขวนอยู่และโบกผ่านหน้าต่าง. Luce อยากให้ขึ้น แต่ เขาได้ใช้เวลาตลอดชีวิตของเขาในมุมที่เงียบสงบของเท็กซัส สิ่งที่ช้าลงที่นั่นและตอนนี้เขารู้ว่าเขาชอบที่ เขาพบว่าตัวเองโหยหาสิ่งที่เขาเคยพูดเสมอว่าเขาเกลียดที่บ้านเช่นเพลงคันทรี่และไก่ทอดที่ติดที่สถานีบริการน้ำมัน. แต่เขามายูไปที่หน้าต่างเติมห้องที่มีกลิ่นหอมและสัญญา ช่อniversity ที่นี่เพื่อหาตัวเองว่าชีวิตของเธอในที่สุดก็เริ่ม เขายังคงมีการพูดแบบนี้กับตัวเอง. 260 'จอร์แดนบอกว่า becino ต่อไปของเขาคิดว่าคุณกำลังสวย - นอร่าโบกมือผมสีเข้มของเขาที่จะเอวของเธอ แต่เขาเล่นดังนั้นฉันทำให้มันชัดเจนว่าคุณรักคุณผู้หญิง ต้องการไปที่นั่นในขณะที่ก่อนหน้านั้นอีกฝ่ายผมบอกคุณเกี่ยวกับคืนนี้? แน่นอน Luce โผล่หมวกของ Coca-Cola ได้ซื้อที่เครื่องจำหน่ายใกล้สถานีเต็มรูปแบบของซักรีด ผงซักฟอก. -¿Penséคุณอยู่บน อาหาร? 'm ทำ Luce ถึงในตะกร้าซักผ้าที่สามารถเขาซื้อสำหรับนอร่า ขอโทษนะฉันจะต้องทิ้งมันไว้บนพื้น ฉันจะไปรับเธอ จะมีสิทธิ์ กลับมา. โนรา prob -Pas กล่าวว่าการฝึกซ้อมของเขาฝรั่งเศส แต่รีบ เฮลเลย์กล่าวว่ามีทีมฟุตบอลที่แทรกซึมเข้าไปอยู่ด้านข้างของเขาของห้องพัก ฟุตบอลเท่ากับวันหยุดที่มีความสุข เราต้องไปที่นั่นในเร็ว ๆ นี้ ฉันต้องไปลงในโทรศัพท์ดังกล่าว ไม่มีฉันสวมใส่เสื้อสีดำ Luce ดำเนินเหลืองหรือคุณกำลังจะเปลี่ยน? อย่างไรก็ตาม ... Luce บอกโนราฉันจะกลับมาและเตรียมที่จะออกจากห้องพัก เขาเอาบันไดสองในเวลาลงชั้นของที่อยู่อาศัยจนกว่าเขาจะยืนอยู่บนพรมสีน้ำตาลในผ้าขี้ริ้วในทางเข้าชั้นใต้ดินที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยที่เรียกว่าหลุมระยะที่ทำให้ลูซคิดว่าลูกพีช . ในหน้าต่างที่มองข้ามคอร์ทยาร์ด, Luce หยุด รถที่เต็มไปด้วยเด็กที่ถูกจับที่อยู่อาศัยเส้นทางวงกลม ขณะที่พวกเขาก็ออกไปหัวเราะและการกระแทกกัน Luce เห็นว่าทุกคนมีเสื้อมรกตตัวแทนฟุตบอล ลูซได้รับการยอมรับเป็นหนึ่งในนั้น ชื่อของเขาคือแม็กซ์และได้รับในคู่ของการให้คำปรึกษาการประชุม Luce สัปดาห์นี้ มันเป็นรูปหล่อจริงๆผมสีบลอนด์, รอยยิ้มสีขาวขนาดใหญ่ด้านแบบฉบับของเด็กนักเรียน (ซึ่งได้รับการยอมรับในขณะนี้หลังจากโนราดึงแผนภาพในวันอื่น ๆ ที่รับประทานอาหารกลางวัน) เขาไม่เคยพูดกับแม็กซ์แม้ในขณะที่พวกเขามีความสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ ไม่กี่ล่าสมบัติมหาวิทยาลัย แต่บางทีถ้าเขาจะเป็นในงานปาร์ตี้คืนนี้ ... คนทั้งหมดออกมาจากรถที่ถูกหล่อมากที่ Luce เท่ากับข่มขู่ ไม่ชอบ