Estoy pensando esto...Estoy pronto

Estoy pensando esto...

Estoy pronto a regresar a mi país, donde todo esta hirviendo.

El problema no es la pobreza, el problema es la ambición
El problema no es la política o el fútbol, el problema es el egoísmo en cada uno de nosotros.

Todos somos "políticos", todos aparentamos querer el bien general pero solo obramos para nuestro propio beneficio.
Enfermos de ambición estamos todos, llamalo “ambición" o llamalo "salvarse el culo”.
No queremos que nos maten pero eliminamos de nuestro camino a quien piensa distinto.
Queremos que nuestro equipo sea el mejor pero no nos detenemos un segundo a intentar ser mejor humano;
No nos detenemos a pedir disculpas con quien trastabillamos en la calle o a agradecerle desde la mas sincera profundidad de nuestro pecho, al kiosquero por el atado de puchos.

Queremos tener la casa ordenada pero nuestra habitación, que es nuestra intimidad, q es nuestro interior, esta completamente fuera de si.
O peor aun! desde el quilombo de nuestra habitación pretendemos que alguien nos ordene la casa mientras comemos papas fritas y nos tiramos pedos en el sillón.
Queremos que nos den y no damos ni un poco de lo que tenemos, y no hablo de dinero.
Queremos que no nos pasen por encima pero, si nadie me ve... porque no voy a pasar en rojo?
Como lograr que alguien nos cuide si no nos cuidamos ni a nosotros mismos? Porque, el de al lado sufre pero no hay tiempo a detenerse y mirarlo a los ojos porque tengo muchos asuntos que resolver en mi whatsup.

Sos Puto!
Es K!
Sos gallina!
Es pecho frio!
Sos! Sos! Es! Son! Sos! Es! Son! Son!
y... somos? como somos?
y… soy? Como soy?
Me lo pregunto? Me lo respondo? Acepto cuando hice algo mal u ofendí a alguien? Me pido disculpas sinceras por haber ofendido?

Por que lo odio a él por "ser”?
Me pregunto porque odio?
Me pregunto como no odiar?
Me doy cuenta como me lastima odiar?
Me permito aceptar empáticamente la realidad del otro?
Me pongo en los zapatos de quien piensa distinto?

No somos mas que una raza inmadura; Literalmente como un niño que no aprende a que no debe volver a meter los dedos en esos tentadores agujeritos de la pared.

Ellos hacen guerras porque pueden, nosotros eliminamos amigos de Facebook porque podemos, la actitud es la misma, elimino lo que no es mas o menos como yo. Mi ego no lo resiste entonces lo destruyo.

Parte de mi familia ya no comparte navidades porque no soportan sus opiniones políticas, yo lo único que veo ahí es puro egocentrismo inmaduro y un absoluto comando de la mente por sobre la consciencia y el amor.

Nadie se pregunta que es la mente?
Muchos tatuajes y cartelitos mañaneros en Facebook sobre vivir el presente y nadie sabe que es la mente?
Que es la mente?
Te lo preguntas?
Te desafio…. Dibujame la mente! Yo no puedo aún, y eso que hace años que la observo pero no puedo dibujarla; Podría decirte con claridad que es un ser vivo semejante a un lobo que esta detrás de los arboles de mi cabeza esperando verme tropezar para atacarme y lastimarme con la angustia y la ira.
Y esa mente a la que no le das bola es quien te controla.

Creo que todo esto es porque no aprendemos que no somos eternos, no aprendemos que somos un suspiro de energía que sale de ese pedo que se tiró el universo.
Ni mas ni menos.! Somos lo que un pedo en una hermosa canasta.

y no aprendemos! No hay caso.

Saludo Maya: “Yo soy otro tu”… “Tu eres otro yo”…
Cuando vamos a entender que somos lo mismo y nos pinchamos el ombligo si dañamos al otro?
Nunca…esta claro...

Porque si el chofer de el bondi me habla mal, me cargo de ira, lo insulto, lo odio, alimento esa ira con más ira y, con altura y una sonrisa, lo trato de infeliz y resentido por la vida de mierda que le tocó, o que eligió para vivir!

El mecanismo es el siguiente: Absorbo ira, compongo ira y proyecto ira, q no solo la recibe el chofer, sino que contagiamos a los 23 pasajeros que nos rodean para que nuestra obra de malestar se esparza a las demás personas que se crucen con ellos ese día.
Todo porque? Porque yo quería demostrar que la tenia mas grande! Porque nuestro ego no nos permite tener un poco de empatía y sentido común para entender que ahí no hay nada que ganar.

"Perdónales, Padre, porque no saben lo que hacen” dijo alguien por ahí…
Cuando veo tanto odio en una discusión política, en una discusión de fútbol… naturalmente esa frase viene a mi mente… realmente no sabemos lo que hacemos.
Estamos tan conectados a nuestra mente y a nuestro Instagram que no sabemos lo que hacemos mientras la vida pasa y los arboles están ahí junto al río.

La politica me sobrepasa, realmente, no es mi terreno, me cuesta mucho entender los dimes y diretes de las “estrategias” políticas, porq antes que q todo eso, solo veo personas, veo seres humanos, algunos honestos, otros completamente tomados por la ambición, pero solo veo humanos, iguales a mi, iguales a los Turcos y a los Thailandeses, humanos que hacemos lo que podemos.

Es triste; si me despego por un momento de la alegría y la fascinación que tengo por vivir, es triste y estoy sinceramente asustado, no solo por lo que nos espera con nuestro próximo dirigente en la cúpula social, sino por lo que me espera en el día a día al salir de mi casa.
Es muy triste, no le temo tanto a los ¨políticos¨ ni a los posibles ¨ladrones", tristemente a quien le temo es a nosotros mismos, los Argentinos.
Y eso no depende de si “cambiamos” o si seguimos con “el modelo”.

Las emociones son contagiosas, esta completamente comprobado, y temo contagiarme de el odio y el enojo (completamente justificado) que hay en nosotros.

Por mi parte no puedo eliminar a quien no piensa como yo, por mi parte no puedo irme en moto a liberar Cuba, por mi parte no puedo volver bosteros a los gallinas, por mi parte solo puedo intentar se honesto conmigo mismo para poder serlo con los demás.

Solo quiero, y no es fácil, contagiar bienestar para todos.

Te imaginas la Argentina apestada de bienestar?

... y pensar que solo depende de un par de enfermos que se les ocurra salir a contagiarla

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันคิดว่านี้ ... ผมพร้อมที่จะกลับไปยังประเทศของฉันที่ทุกอย่างจะเดือด. ปัญหาไม่ได้แก้ไขปัญหาความยากจนปัญหาคือความโลภของปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นการเมืองหรือฟุตบอลปัญหาคือความเห็นแก่ตัวในแต่ละเรา. เราทุกคน "การเมือง" ทุกหลอกว่าต้องการที่ดีทั่วไป แต่เราทำหน้าที่เพื่อประโยชน์ของเราเอง. ป่วยจากความใฝ่ฝันของทุกคนเรียกมันว่า "ความทะเยอทะยาน" หรือเรียกเขาว่า "บันทึกตูดของเขา." เราไม่ต้องการที่จะฆ่าเรา แต่เราเอาออกจากเส้นทางของเรา . ผู้ที่คิดแตกต่างกันเราต้องการทีมงานของเราจะดีที่สุดแต่ไม่หยุดที่สองพยายามที่จะเป็นมนุษย์ที่ดีกว่าเราไม่หยุดที่จะขอโทษกับผู้ที่ trastabillamos บนถนนหรือส่วนใหญ่มีความจริงใจขอบคุณจากส่วนลึกของหน้าอกของเราจะ kiosquero โดย ผูกก้น. เราต้องการที่จะมีบ้านเรียบร้อย แต่ห้องของเรามันเป็นความใกล้ชิดของเราอยู่ในคิวเป็นสมบูรณ์ข้างตัวเอง. หรือแย่ลง! Quilombo จากห้องของเราที่เราทำเป็นว่าคนที่สั่งซื้อบ้านในขณะที่การรับประทานอาหารทอดและ lounged บนที่นอน farts. เราต้องการที่จะให้เราและไม่ให้แม้แต่น้อยของสิ่งที่เรามีและไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเงิน. เราต้องการไม่ใช่เรา ข้ามไป แต่ถ้าไม่มีใครเห็นฉัน ... เพราะฉันจะไม่ไปสีแดง? วิธีที่จะทำให้คนดูแลถ้าเราไม่ดูแลตัวเองหรือ? เพราะทนทุกข์ทรมานต่อไป แต่ไม่มีเวลาที่จะหยุดและมองไปที่เขาเพราะผมมีปัญหาหลายอย่างที่จะแก้ปัญหาใน WhatsUp ฉัน. Sos Puto! คือ K! ไก่ Sos! คือหน้าอกเย็น! Sos! Sos! มันเป็น! พวกเขาเป็น! Sos! มันเป็น! พวกเขาเป็น! พวกเขาเป็น! และ ... เรา? ในขณะที่เรามีอะไรบ้างและ ... am I? ในฐานะที่ผม? ฉันขอ? ฉันตอบฉัน? เมื่อผมเห็นผมทำอะไรผิดหรือโกรธใคร? ฉันขอแสดงความนับถือขอโทษสำหรับการกระทำผิด? เพราะฉันเกลียดเขา "เป็น" ผมสงสัยว่าทำไมเกลียด? ฉันสงสัยว่าจะไม่เกลียด? ฉันรู้ว่าฉันเจ็บเกลียด? ผมขอกึกก้องยอมรับความเป็นจริงของอื่น ๆ หรือไม่ฉันจะได้รับในรองเท้าที่คิดแตกต่างกัน? ไม่ได้เรามากกว่าการแข่งขันที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ;. แท้จริงเหมือนเด็กที่ไม่ได้เรียนรู้ที่จะไม่ถูกนำกลับมาใช้นิ้วมือในบรรดาดึงดูดหลุมเล็ก ๆ น้อย ๆ ในผนังที่พวกเขาทำสงครามเพราะพวกเขาสามารถที่เราเอาเพื่อนFacebook เพราะเราสามารถทัศนคติเหมือนกันผมลบสิ่งที่ไม่มากหรือน้อยเช่นฉัน. อัตตาของฉันไม่ได้ต่อต้านแล้วฉันทำลายมัน. บางส่วนของครอบครัวของฉันหุ้นไม่ Christmases ที่ไม่สนับสนุนความคิดเห็นทางการเมืองของพวกเขาสิ่งเดียวที่ผมเห็นมี เป็นความเห็นแก่ตัวอ่อนที่บริสุทธิ์และคำสั่งที่แน่นอนของจิตใจในจิตสำนึกและความรัก. ไม่น่าแปลกใจว่ามันเป็นใจหรือไม่รอยสักจำนวนมากและmañaneros cartelitos บน Facebook เกี่ยวกับการใช้ชีวิตในปัจจุบันและไม่มีใครรู้ว่าที่เป็นใจหรือไม่นั่นคือใจ? คุณถามผมกล้า .... วาดฉันคิด! ฉันไม่สามารถและว่าสำหรับปีนาฬิกา แต่ฉันไม่สามารถวาดมัน; ผมสามารถบอกคุณได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นชีวิตที่เป็นเหมือนหมาป่าผู้อยู่เบื้องหลังต้นไม้ในหัวของฉันรอสำหรับผมที่จะสะดุดในการโจมตีและทำร้ายฉันด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ. และทราบว่าที่คุณไม่ให้ลูกเป็นผู้ควบคุมคุณ . ผมคิดว่านี้เป็นเพราะพวกเขารู้ว่าเราไม่ได้อยู่นิรันดร์ที่เราเรียนรู้ว่าเราเป็นลมหายใจของพลังงานที่ออกมาจากผายลมที่โยนจักรวาล. ไม่มากไม่น้อย.! เราเป็นสิ่งที่ผายลมในตะกร้าที่สวยงาม. และไม่ได้เรียนรู้! ไม่มีกรณี. ทะเลมีคลื่นมายา "ผมอื่นที่คุณ" ... "คุณเป็นอีกฉัน" ... เมื่อเราไปเข้าใจว่าเราจะเหมือนกันและเราเจาะสะดือถ้าเราเป็นอันตรายต่อคนอื่น ๆ หรือไม่ไม่... เป็นที่ชัดเจน ... เพราะถ้าคนขับ Bondi ผมที่จะพูดไม่ดีเอาดูแลโกรธดูถูกเกลียดชังอาหารที่โกรธด้วยความโกรธและความสูงมากขึ้นและรอยยิ้มปฏิบัติต่อเขาไม่มีความสุขและไม่พอใจในการร่วมเพศสัมผัสชีวิตของเขาหรือเขาเลือก ! ที่จะอาศัยกลไกการดังต่อไปนี้: ฉันดูดซับความโกรธผมเขียนโครงการความโกรธและความโกรธคิวไม่เพียง แต่ได้รับคนขับรถ แต่ผู้ที่ทำสัญญา 23 ผู้โดยสารรอบตัวเราสำหรับการทำงานของความไม่สงบจากการแพร่กระจายของเราให้แก่บุคคลอื่น ข้ามกับพวกเขาในวันนั้น. ทุกอย่างที่? เพราะผมอยากที่จะพิสูจน์ว่าเขามีที่ใหญ่กว่า! เพราะอัตตาของเราไม่ได้ช่วยให้เราสามารถที่จะมีความเห็นอกเห็นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ และสามัญสำนึกที่จะเข้าใจว่าไม่มีอะไรที่จะได้รับ. "ยกโทษให้แก่พวกเขาพ่อเพราะพวกเขาไม่ทราบว่าสิ่งที่พวกเขาทำ" กล่าวว่าคนที่ออกมี ... เมื่อฉันเห็นความเกลียดชังมากในการอภิปรายทางการเมือง ในการอภิปรายของฟุตบอล ... แน่นอนวลีที่มาถึงใจ ... ไม่ทราบจริงๆสิ่งที่เราทำ. เรามีการเชื่อมต่อเพื่อให้จิตใจและ Instagram ของเราไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เราทำในขณะที่เกิดขึ้นในชีวิตและต้นไม้ที่มีเลียบแม่น้ำ. นโยบายเกินฉันจริงๆมันไม่ได้เป็นสาขาของฉันฉันแทบจะไม่สามารถเข้าใจการทะเลาะวิวาทของการเมือง "กลยุทธ์" porq ก่อนคิวทั้งหมดที่ฉันเห็นคนผมเห็นมนุษย์บางเที่ยงตรง, บางสมบูรณ์โดยความทะเยอทะยาน . แต่ฉันเห็นมนุษย์เพียงคนเดียวเช่นฉันชอบเติร์กเหล่านั้นและthailandésมนุษย์ทำสิ่งที่เราสามารถมันน่าเศร้าถ้าผมเอาออกสำหรับช่วงเวลาของความสุขและความหลงใหลที่ฉันต้องมีชีวิตอยู่ก็เป็นเรื่องน่าเศร้าและผมขอแสดงความนับถือกลัวไม่เพียง แต่สำหรับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าด้วยการเป็นผู้นำต่อไปของเราในการเป็นผู้นำทางสังคม แต่สำหรับสิ่งที่รอคอยผมในวันที่จะออกจากบ้านฉัน. มันน่าเศร้ากลัวไม่มากทางการเมืองหรือ ขโมยที่อาจเกิดขึ้น "เศร้าคนที่ฉันกลัวคือตัวเราเองอาร์เจนตินา. และที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่า" การเปลี่ยนแปลง "หรือดำเนินการกับ" รูปแบบ. "อารมณ์เป็นโรคติดต่อ, ได้รับการพิสูจน์อย่างเต็มที่และฉันกลัวฉันจับของ ความเกลียดชังและความโกรธ (ธรรมอย่างเต็มที่) ที่อยู่ในเรา. สำหรับส่วนของฉันฉันไม่สามารถกำจัดผู้ที่ไม่ได้คิดเหมือนผมเป็นส่วนหนึ่งของฉันฉันไม่สามารถไปโดยรถจักรยานยนต์เพื่อปลดปล่อยคิวบาหนึ่งไม่สามารถกลับไปไก่ bosteros, สำหรับส่วนของฉันฉันสามารถพยายามที่จะซื่อสัตย์กับตัวเองที่จะเป็นกับคนอื่น ๆ . ผมแค่อยากจะและไม่ง่ายที่กระจายความเจริญรุ่งเรืองสำหรับทุก. คุณสามารถจินตนาการสวัสดิการอาร์เจนตินาเหม็น? ... และคิดว่ามันก็ขึ้นอยู่กับคู่ของ ป่วยพวกเขาสามารถคิดที่จะแพร่กระจายออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดว่านี่ . . . . . . .

ผมเร็ว ๆ นี้กลับประเทศ ที่ทุกอย่างกำลังเดือด ไม่ไช่ปัญหาความยากจน ปัญหาคือ ความทะเยอทะยาน และไม่ใช่ปัญหาการเมือง หรือฟุตบอล ปัญหา คือ ความเห็นแก่ตัวของแต่ละคน เราทุกคนเป็น " การเมือง " ทุกคนคิดว่า เราต้องการ ดีทั่วไป แต่เพื่อประโยชน์ของเราเอง เราก็เบื่อ
ความทะเยอทะยานเรียกมันว่า " ความทะเยอทะยาน " หรือเรียกว่า " ช่วยก้นของคุณ
เราไม่ฆ่าเราแต่เราที่คิดต่างกัน
เราอยากให้ทีมงานของเราเป็นดีที่สุด แต่เราไม่ได้หยุดสักครู่เพื่อพยายามที่จะเป็นคนที่ดีขึ้น ;
เราไม่ขอโทษใคร trastabillamos ในถนนหรือจริงใจมากที่สุดขอบคุณคุณจากความลึกของหน้าอกของเราเจ้าของร้าน โดยสูบมัด

แต่เราต้องการมีบ้านทำความสะอาดห้องของเรา ความเป็นส่วนตัวของเรา ของเรา Q อยู่ข้างใน มันออกไปจากคุณ .
หรือแย่ลง ! จากระเบียบของห้องเรา เราสั่งบ้านขณะที่เรากินของทอดและตดบนโซฟา
และเราไม่ต้องการที่จะให้บิตของสิ่งที่เรามี และฉันจะไม่พูดเรื่องเงิน เราไม่อยากจะไป แต่ถ้าไม่มีใครเห็นผม . . . . . . . เพราะผมจะไม่ใช้สีแดง
ใครสนใจหรือไม่ เราเองคะ เพราะต่อไปจะประสบแต่ไม่มีเวลาที่จะหยุดและมองไปที่ตาของคุณ เพราะผมมีหลายปัญหาที่ต้องแก้ไขในวัตสับ .

แกมันบ้า !
คือ k
คุณไก่
เป็นหีบเย็น
SOS ! SOS ! มันเป็น ! พวกเขาจะ ! SOS ! มันเป็น ! พวกเขาจะ ! พวกเขาจะ !
. . . . . . เรา ? ในฐานะที่เราเป็น ?
. . . . . . ผมล่ะ ? เหมือนฉันมั้ย
ผมสงสัย ? ฉันตอบ เมื่อฉันทำผิดหรือล่วงเกินใคร ฉันขอโทษอย่างจริงใจมีเคืองไหม ?

เพราะฉันเกลียดเขา " ถูก " และฉันสงสัยว่าทำไมฉันถึงเกลียด ?
ผมสงสัยว่าไม่ต้องเกลียด
ฉันรู้ที่ฉันเกลียดที่เจ็บปวด